Je hebt soms van die dagen. Van die dagen waarbij je niet goed weet waar je met jezelf heen moet. Je voelt je opgejaagd, nerveus en weet niet eens waarom. Vaak gaat het om de optelling van een aantal kleine dingen, bagatellen, banale niemendalletjes. Maar het is die optelling die je zenuwachtig maakt. Dan voel ik mij verwant met het winterkoninkje dat altijd een beetje nerveus lijkt rond te hippen, heel onrustig van de hak op de tak, zijn staartje wippend of stijf van de zenuwen omhoog. Alsof het met zichzelf geen blijf weet.
Ideaal dus voor een → kyowatori, de haikuvorm van 12 lettergrepen waarbij een vogel symbool staat voor een persoonlijk gevoel. Ik drukte mijn gevoel van de dag uit in zo’n kyowatori. Misschien om er zo de vinger op te leggen en mezelf tot rust te brengen? Want ik weet: aan het eind van de dag gaat ook het winterkoninkje slapen.
In de kyowatori speel ik met ‘geen blijf weten’. Ik zeg niet waarmee. Omdat ik het eigenlijk zelf niet goed weet waarmee. Ik weet om zo te zeggen geen blijf met waar ik geen blijf mee weet. Maar het komt goed hoor, het komt goed!
¶
Vandaag
een winterkoninkje;
ik weet
geen blijf.
iHAIKU 