Gisteravond zat ik een poosje in alle stilte heel alleen in ons → Huis van de Haiku. Nu ja, heel alleen. Er was ook nog die vlieg. De vlieg en ik dus. Soms ver weg in een hoekje van de Huiskamer, soms vervelend dichtbij. Ze inspireerde mij tot een reeks verzonnen haiku’s. Je hebt vaak niet veel nodig om even helemaal haiku te worden.
¶
Vlieg, zeg het mij eens:
wie van ons beide hier is
de meest eenzame?
Aldoor rondkijkend,
de nieuwe vliegenmepper
al warm in de hand.
O, wat jammer toch
dat ze zo snel al op zijn!
Naar de vliegen slaan.
Ik zou haast willen
dat er nog veel meer waren.
Naar de vliegen slaan.
Maar er moet toch nog
een allerláátste vlieg zijn?
Ik blijf rondkijken.
En dan gooit ze die
gewoon in de vuilnisbak.
Doodgemepte vlieg.
iHAIKU 