Zal ik voor het slapengaan nog een verhaaltje vertellen? Of beter gezegd: nog eens een haiku dieper lezen? Lees eerst even de haiku hieronder en neem hem helemaal in je op, tracht een poosje het beeld te zien en het in de mooie lijst van je gedachten vast te houden. Bij voorkeur als een bewegend beeld. Een tableau vivant dus.
¶
Dezelfde kaarsen;
maar niet één keer vanavond
dezelfde vlammen!
Waar je de kaarsen precies ziet, maakt niets uit: op tafel, op de kast, rondom een beeld. Je merkt dat het allemaal dezelfde kaarsen zijn. Van die lange witte misschien. En misschien zijn ze allemaal op hetzelfde moment aangestoken en dus ongeveer even lang. Maar kijk, niet één vlam flakkert op dezelfde manier! Alle vlammen zijn voortdurend anders, alsof elke kaars een eigen vlam maakt, anders dan de kaars ernaast. Misschien niet zo heel anders, maar toch altijd weer anders. Een beetje langer, een beetje dikker, een beetje meer naar links of naar rechts, wat meer flakkerend of net wat rustiger.
Wie gewoon is om haiku te lezen, ziet er al snel een metafoor in: ook al hebben we dezelfde opvoeding gekregen, dezelfde opleiding gehad, ook al zijn we even oud, zijn we van hetzelfde geslacht, even dik of dun, of hebben we zelfs dezelfde hobby of interesses, toch komt uit elk van ons iets anders. Met andere woorden: hoe gelijkend ook, we doen toch iets anders. Is dat niet wat ons zo onderscheidt van het dier en van ons als wezen een mens maakt? Is het ook niet de vlam, de brandende en flakkerende vlam, die van een kaars écht een kaars maakt, wat we doen en hoe we flakkeren van ons écht een mens?
iHAIKU 