Ze valt mij altijd weer op: de veerkracht van de natuur. In de tuin van het → Huis van de Haiku staan een aantal teunisbloemen die hoog zijn opgeschoten. De felle regenbuien met af en toe hevige wind deden mij het ergste vrezen. De planten zwiepten heen en weer, knikten en kletsten tegen elkaar. De gele bloemen waren nauwelijks nog zichtbaar en ik vreesde voor het knakken.
Maar zie: ze staan alweer fier rechtop en lijken zelfs feller en krachtiger te bloeien dan voorheen. Iedere avond een paar prachtige bloemen!
¶
Ook na de stortbui
gaan ze vanavond open.
De teunisbloemen.
iHAIKU 