Haar pop, voor altijd
getekend door groot verdriet.
De zwarte viltstift.
Oorspronkelijk eindigde deze haiku met Van zwarte viltstift. En toen dacht ik: als ik er De zwarte viltstift van maak, trek ik de haiku dan niet iets meer open nog? Heb ik het dan naast die getekende tranen ook niet subtiel over het fenomeen van de zwarte viltstift en hoeveel leed die misschien al niet veroorzaakt heeft door haar onuitwisbaarheid? Kent niet iedereen een verhaal waarbij een kind (of zelfs een volwassene) iets moois door die stift heeft verprutst?
iHAIKU 