Leeg is nu de nestkast.
Alleen nog vogelkakjes
op de vensterbank.
Net zoals een tuinier gereedschap van doen heeft om alle mogelijkheden van zijn tuin te exploreren en te ontdekken, heeft ook de lezer gereedschap van doen om een haiku optimaal te lezen. Ik noem het graag het zilveren schopje der gedachten. Je hebt ze in verschillende maten en vormen. En jij moet de maat en de vorm kiezen die het best bij je past: graven vlak onder de oppervlakte, in de breedte of pal naar beneden in de diepte. Graven met je verbeelding of eerder met je ratio. Hoe meer ervaring je met dat graven hebt, hoe dieper je wilt en hoe groter je je schopje kiest.
En je kunt blijven graven, met het zilveren schopje der gedachten: dieper lezen in wat zo klein en zo eenvoudig lijkt. Zelfs in de kakjes. De gierzwaluwen zijn uitgevlogen uit de nestkast aan het → Huis van de Haiku. Leeg. Maar kijk, de sporen zijn nog duidelijk zichtbaar: op de vensterbank eronder ligt het vol van hun kakjes, die de ouders zorgvuldig uit de kast hebben verwijderd. Anders zou het daarbinnen nogal een mesthoop worden.
Zegt deze haiku, gravend met dat zilveren schopje, niet iets over de opvoeding van kinderen? Op een dag zijn ze inderdaad uitgevlogen, het huis uit. En je ziet ze vrolijk vliegen en fladderen, scharrelen en kwetteren. Leuk! denk je. Maar vooraleer het zover was, wat lieten ze al niet achter?
iHAIKU 