Veertig jaar later, in een boekentas waarin ik als kind kikkers ving.
Zopas gevonden
in een oude boekentas:
een kikkermummie.
Op die zopas na is dit een waar en echt gebeurd tafereel. Als kind en als jonge tiener ging ik vaak in Aarsele waar ik toen woonde met vrienden stekelbaarsjes en kikkers vangen. De beken zaten er toen nog vol van. Kikkers met hopen konden we vangen. Soms wisten we er geen blijf mee.
→ HET VERHAAL
Ik herinner me nog hoe ik op zekere keer snel wilde vertrekken — mijn vriend stond vermoedelijk al op mij te wachten — en omdat ik niet zo meteen iets beters zag om de gevangen kikkers in te steken, griste ik snel een oude boekentas uit de garage mee. Het was een boekentas die allang niet meer werd gebruikt en daar al een poosje leeg stond. Bovendien handig om te dragen met dat handvat. En plaats zat! Ik kon de kikkers zelfs indelen in vakjes als ik dat wilde: dikke, dunne, groene, bruine. Top!
Ik zie haast nog de kikkers die we toen vingen voor me en hoe ze het eigenlijk best wel gezellig leken te hebben in die oude boekentas van leer. Ze woog zwaar toen we klaar waren met vangen. Maar zelden namen we al die kikkers mee naar huis. Wat zouden we er thuis mee aangevangen hebben? De sport bestond erin om een andere gracht of beek te vinden, waar ze het volgens ons nóg beter zouden hebben. De boekentas diende dus enkel als een soort lift tussen de oude en de nieuwe woonplaats van de kikkers.
→ VERSTOPT
Maar ach ja, die boekentas had natuurlijk wel wat verborgen plooien en spleten. Eén van die kikkers moet zich té goed hebben verstopt toen we ze weer vrijlieten. Ervan overtuigd dat al onze kikkers een mooie nieuwe woonplek hadden gekregen, trokken we huiswaarts.
Tot ik de boekentas jaren later, tijdens het opruimen van de zolder, waar ze inmiddels stond te verstoffen, nog eens opendeed op zoek naar verborgen schatten. Je wist maar nooit met al die vakjes, plooien en spleten. En ja hoor, na wat schudden viel er iets uit: een kikkermummie, zo verdroogd als wat, maar nog heel duidelijk als kikker herkenbaar.
Ik presenteer de haiku hier als een → jobun. Want zonder het prescript is hij wellicht heel moeilijk ten volle te begrijpen.
iHAIKU 