Wolken

Het binnenschip woelt
wolken van zand in de stroom.
En de zon breekt door.

Dit is een op zich vrij klassieke haiku die een eenvoudig tafereel in beeld brengt: vanop de zevende verdieping van residentie Belle Fontaine kijk ik recht naar beneden in het kanaal Turnhout-Dessel. Op dat moment vaart een met kiezelstenen volgeladen binnenschip voorbij. Zijn schroef woelt in het water en door de diepgang komt er zand van de bodem omhoog en vormt het wolken in de stroom achter het schip. Net dan breekt de zon door en kleurt die wolken warm bruin in het voor de rest vrij donkere water. Tot zover de eerste lezing van deze haiku.

Wie wil, kan nu ook in de haiku met de schroef van zijn verstand gaan woelen en meer naar boven brengen. Zo kun je nog iets met de derde regel en de zon. Is het gewoon de zon boven in de hemel die begint te schijnen of is het de zon die weerkaatst wordt in de stroom en zo in de wolken van zand schijnt?

En wat als je het binnenschip ziet als een metafoor voor iets wat binnen in jezelf vaart, waart, je bodem loswoelt en dingen naar boven brengt? En hoe past daar dan de zon in? Lees maar, woel maar!