Samen ontbijten.
En dat likje confituur
in haar mondhoekje!
Een van de allermoeilijkste soorten haiku zijn kleine gedichten over de liefde. Haiku is nu eenmaal niet de poëzie van de gevoelens. In een haiku worden gevoelens zo goed als nooit rechtstreeks beschreven, hooguit gesuggereerd. Aan de hand van een herkenbare beschrijving bijvoorbeeld, waarbij jij dan als lezer het gevoel moet vermoeden, lezen, eraan toevoegen.
Een haiku over de liefde is dus niet zo evident. Omdat je liefde op zich niet kunt zien. Je kunt ze hoogstens afleiden uit bepaalde gedragingen, signalen, uitingen.
In de klassieke haikuliteratuur van de oude meesters uit Japan vind je daarom nauwelijks haiku’s over de liefde. Het is dan ook een haast onmogelijke opdracht. Wel is er een bekende liefdeshaiku van Yosa Buson. En het is niet verwonderlijk dat hij van Buson is. Hij was de schilder-dichter en benadert daarom misschien meer dan andere dichters het onderwerp op de enige mogelijke wijze: via een soort schilderijtje dat hij ons voorhoudt en waarin wij dan zijn bewondering voor zijn geliefde moeten zien en lezen:
¶
Geluk in de zon —
de waaier van mijn liefste
is smetteloos wit.
Buson gebruikt hier een sterk beeld om subtiel aan te geven hoe graag hij zijn geliefde ziet. Het is vooral die smetteloos witte waaier die eruit springt en als een soort vreugdekreet van de dichter kan gelezen worden: alles is nieuw, alles is nog mogelijk. En die witte waaier geeft zijn geliefde extra schoonheid. Ja, zo verliefd is Buson!
En nu nog eens de mijne, voor mijn liefste Krishna:
¶
Samen ontbijten.
En dat likje confituur
in haar mondhoekje!
iHAIKU 