Het late najaar;
ik kijk nu door de bomen
naar de horizon.
Langs het kanaal in Turnhout staan over zowat de hele lengte bomen. Meestal eiken die al een behoorlijke leeftijd hebben. Zelfs vanuit mijn Zevende Hemel (de 7de verdieping van residentie Belle Fontaine) kijk ik op sommige plaatsen niet over die kruinen. In de zomer vormen ze aan mijn linkerkant een mooi en gesloten scherm, waardoor ik aan die kant helemaal in het groen zit, terwijl er voor mij een vergezicht is en rechts de stad. In de zomer kan ik dus door de dichte kruinen van de eiken aan de linkerkant niet de verte zien.
Maar dan wordt het herfst en verliezen de eiken langzaam en kleurrijk hun bladeren. Beetje bij beetje komen het landschap en de horizon erachter door de kruinen in beeld en kan ik dag na dag wat verder kijken.
→ DE MENS
Tot daar de letterlijke lezing van deze haiku, op zich al een mooi verhaal. Maar je kunt hem natuurlijk — zoals haast altijd — ook dieper gaan lezen en hem over de mens laten gaan. Over hoe je met ouder worden de dingen langzaam anders gaat zien, dag na dag het ruimere plaatje ontdekt achter de details. Je kijkt steeds vaker door de onbenullige dingen heen en tracht een groter doel te zien. De horizon wordt een belangrijker perspectief dan de kruin voor je neus. Zoiets? Ach, lees maar!
iHAIKU 