Vriesganzen

In mijn werktoren Belle Fontaine, in de Zevende Hemel dus, kijk ik rondom enorm ver en zit ik haast op gelijke hoogte met de vogels. Ik zag al verschillende keren vriesganzen in een V voorbijtrekken. Dichtbij en veraf, soms al strak, soms nog slordig. Het is de bedoeling dat ze van het kouder wordende noorden naar het iets warmere zuiden trekken. Maar soms vliegen ze in grote groepen zuidelijker en verzamelen kleinere groepjes eerst op een centrale plek. Daardoor lijkt het dan soms alsof een groepje verkeerd vliegt. Naar het noorden.

Ik maakte van de eerste vriesganzen die ik zag (en hoorde) een reeks haiku’s.

¶

Eerste vriesganzen.
En zo geconcentreerd nog
dat ze niets zeggen.

Eerste vriesganzen.
Ze weten het nog niet goed,
vliegen naar ’t noorden …

Eerste vriesganzen.
Nog aan het oefenen op
hun perfecte V.

Eerste vriesganzen.
En erboven een vliegtuig
dat veel kleiner is.

Eerste vriesganzen.
Wie trok het kortste strootje
en moet de kop doen?

Eerste vriesganzen.
Gebroken paternoster
hoog aan de hemel.

Eerste vriesganzen.
En zie ze al reiken met
hun gestrekte nek!

Eerste vriesganzen.
Aan de vleugelslag te zien,
moeten ze nog ver.

Eerste vriesganzen.
En hoe evenwijdig toch
met de horizon!

Eerste vriesganzen.
Een klein groepje wil nu al
het noorden kwijt zijn.

Eerste vriesganzen.
Ginder in de schemering
nog zonder lichten.

Eerste vriesganzen.
Hoor, hoor ze dan! Eindelijk
kan ik gaan slapen!

Eerste vriesganzen.
Diep in de nacht doen ze mij
nog eens omdraaien.

Eerste vriesganzen.
Zouden zij nu in de zon
ontbijten vandaag?