Ik heb gisteravond nog eens wat geëxperimenteerd met het genre haiku. De kleine gedichten hieronder zijn dan ook niet wat ik klassieke haiku’s zou noemen. En toch zijn het voor mij echt wel haiku’s. Ze geven namelijk een eenvoudige en vrij objectieve expressie van een impressie in het nu. En dat is in grote lijnen wat een haiku toch is. Ik voegde er alleen een tikkeltje mysterie aan toe. Door een wat meer persoonlijke touch. Een veeg emotie subtiel doorheen de verf gestreken. Of ik gaf de haiku een kronkel mee door de wat aparte manier van formuleren.
Ik zou deze ‘trucjes’ graag samenvatten onder de noemer: poëtische dimensie. En moet haiku toch ook niet poëzie zijn, poëzie uitstralen, poëzie laten klinken? Ik denk aan onze geliefde Matsuo Bashõ: Neem uw gedicht duizendmaal op de lippen.
¶
Van de maan is al
zoveel gezegd; van de maan
is nog niets gezegd.
Hoe is het met jou?
vraagt zij mij tot twee keer toe,
mij tot twee keer toe.
Nu het klokje slaat,
zie ik haar staan; het slaat mij
elf uur haar kant uit.
Avond; iemand komt
iemand halen om iemand
te komen zoeken.
iHAIKU 