Vanmorgen vroeg hoorde ik tot op acht hoog plotseling twee schelle stemmen. Vrij luid. Ik keek nieuwsgierig — dichters moeten altíjd nieuwsgierig zijn — door het raam van Belle Fontaine naar beneden, naar het kanaal, en zag twee vrouwen staan, één op elke oever van het kanaal. Ze riepen dingen naar elkaar. Om de beurt. Zo wisselden ze elk vanop hún oever gedachten uit. Hun stem gebruikten ze als een brug over het water.
¶
Hier langs het kanaal,
twee oevers en twee mensen,
hun stemmen de brug.
→ HAIBUN
Dit is één van de dagelijkse haibun die ik sinds 1 januari schrijf over het reilen en zeilen aan het kanaal in Turnhout, waar ik sinds half september een prachtige schrijfplek heb gevonden. In de toren Belle Fontaine, acht hoog boven en vlak naast het kanaal. Een haibun is een literair genre, waarbij een kort stukje proza wordt gecombineerd met poëzie, meer bepaald één of meerdere haiku’s. Hier lees je meer over wat → een haibun is.
Elke dag dus een haibun over het kanaal in Turnhout, met zijn schippers, zijn wandelaars, zijn fietsers, zijn meerkoeten en meeuwen, zijn kauwen hoog in de lucht en zijn vele soorten stromingen. Van acht hoog gezien, van vlak naast de oevers beleefd of vanaf Turnhout Canal Bridge een eindje verder waargenomen. Hier te volgen: → Haibungreetz Het kanaal.
iHAIKU 