Vandaag maakte ik achter het kanaal een lange sneeuwwandeling van goed acht kilometer. Ik noemde die wandeling voor mezelf een haikuwandeling. Omdat ik besloten had weinig of geen foto’s te maken, maar haiku’s te schrijven. Maar ach, die iPhone heb je dan toch op zak. En je ziet dan tóch weer iets moois. Maar ik heb mij — echt waar! — ingehouden en toch vooral aan haiku’s gedacht.
Hierbij als een reeks het resultaat. En dan toch wat foto’s, zwart-witfoto’s. Je mag zelf uitzoeken welke haiku wel of niet bij een foto past. Veel plezier ermee!
¶
Buiten min zeven.
’t Roodborstje dénkt er niet aan
om weg te vliegen.
Een mol kwam vandaag
ook eens kijken naar de sneeuw.
Verse molshopen.
Een kauw trippelde
een levensgroot vraagteken
in de verse sneeuw.
Ook het oude kruis
kreeg vannacht nog verse sneeuw.
In memoriam.
Nog vóór hun bloemen
dragen de rododendrons
ook al zwaar de sneeuw.
Twee zwarte kraaien
vonden in de sneeuw toch nog
wat zwarte aarde.
Wijl ik niemand zie,
was hier toch al iedereen …
Sporen in de sneeuw.
Op weg naar zijn veld
reed een boer met zijn tractor
bruut de sneeuw kapot.
Gevecht in de sneeuw;
geen denken aan dat de kat
het ontkennen kan.
Kijk, die zomereik!
Nu helemaal versierd met
filigrain van sneeuw.
Sneeuw sneeuw! roept een mees.
Fuck fuck! roept een oude kauw.
Hij liep al zo stram.
De witte berken;
ze voelen zich hier wit thuis
in de witte sneeuw.
Een gek geluidje.
Iemand tast in zijn jaszak.
En haalt het eruit.
En ook Maria
heeft vanuit haar boomhutje
uitzicht op de sneeuw.
De boom in de sneeuw.
Zou hij nu ook last hebben
van wintertenen?
Hoe belachelijk,
zijn drol in de verse sneeuw.
De hond rent snel weg.
Veel sneeuw gevallen.
En kijk, de vogels zien er
ineens anders uit!
iHAIKU 