De geur van meidoorn;
zo zwaar dat hij op het wit
van de bloemen weegt.
Hoe ver kun je gaan in het zintuiglijk plastisch maken van een haiku? Met plastisch wordt hier dan bedoeld: aanschouwelijk en tastbaar maken, gericht op het geven van een vorm.
In bovenstaande haiku tast ik die grens af en trachtte ik iets wat niet te zien noch te voelen is toch tastbaar en aanschouwelijk te maken: een geur. Het is een typisch trekje van de haiku om de dingen zodanig anders te bekijken en te beschrijven dat hun aard of eigenschap er duidelijker, sterker uit naar voren komt.
Concreet bij deze haiku: bij het passeren van een meidoorn in volle bloei rook ik de erg zoete geur en voelde dat aan als ‘zwaar’. Door het vele stuifmeel zagen de bloemen er ook wat gelig uit en niet meer zo wit als tijdens het begin van de bloei. Ik drukte dat plastisch uit door de geur te laten ‘wegen’ op dat wit. Daardoor wordt het voor de lezer mogelijk om de geur misschien net iets beter te ondergaan en in gedachten de erg zoete geur te ruiken én tegelijk de wat gelige bloemen te zien. Zo werkt haiku dus.
iHAIKU 