Het leuke aan haiku schrijven is dat je er je leven mee kunt kleuren of zelfs in hoge mate dingen die je overkomen óf jezelf relativeren. Niet door zwaarmoedige poëzie, maar via een luchtige knipoog die haiku vaak is.
Haiku was oorspronkelijk in Japan zelfs een kort luchtig vers. En haast altijd over iets dat zich in het nu afspeelt. Haiku leent zich daarom heel goed voor dagelijkse dagboekknipseltjes of om kleine fijne of vervelende momentjes anders te bekijken. En ze daarmee én jezelf te relativeren dus.
Zo stootte ik vandaag door het bukken behoorlijk hard mijn voorhoofd tegen de rugleuning van een stoel. Dan kun je daar lang over sakkeren, voortdurend in de spiegel gaan kijken om te zien hoe de buil evolueert. Of je kunt er met een kwinkslag een paar haiku’s over schrijven en zo het voorval schrijvenderwijs opzijzetten en er ‘kunst’ van maken.
¶
Ach, dat bukken toch.
En die stoel die gegroeid is.
Opgelopen buil.
~
Avond en niet in
de spiegel durven kijken.
Zou de buil blauw zien?
iHAIKU 