Maankijken

Een jaar lang was ik Bergdichter van het Heuvelland, waarbij ik de mooie streek op diverse manieren poëtisch in haiku beschreef. Het werd een groeiende verzameling haiku’s over het Heuvelland, die men op allerlei manieren kon volgen. Via QR-codes, postkaarten, tijdens wandelingen, op banken en hangmatten langs het Stiltepad, enz. Eén van de mooiste projecten werd het Maankijken in de herfst, vanop een flank van een heuvel. We deden het voor het eerst in de herfst van 2018 en herhaalden het in 2019. En dat beviel telkens zo goed dat we het als een blijvende activiteit verder willen uitbouwen.

In Japan, de bakermat van de haiku, doet men vaak aan maankijken: tsukimi (tsuki is maan, mi is kijken). In het najaar — en dan vooral in september — is de volle maan het mooist en bereikt ze volgens de Japanners haar toppunt van zuiverheid en schoonheid. Het zien ervan geeft dan een enorme troost. In Japan wordt dat geëerd met feestjes, waarbij mensen bijeenkomen om samen naar de maan te kijken. Families zetten deuren en ramen open en tijdens het eten van tsukimi dango (maankijkenkoekjes) en het drinken van een glaasje sake (rijstwijn) kijken ze naar de maan en luisteren ze naar haiku of schrijven ze zelf haiku. Geliefden gaan zo mogelijk met een bootje het meer op om er de maan nog beter te kunnen zien. Het zijn in Japan bijzondere momenten waar men veel waarde aan hecht. Ze brengen je tot rust. In Japan is de maan ook het symbool van de herfst. Wie in een Japanse haiku maan leest, weet dat hij of zij zich in de herfst bevindt. Tenzij er een andere jaargetijde bij staat. In de herfst is de maan het mooist, het meest mysterieus ook.

→ KLANKPOËZIE

Op een bijzondere plek in het Heuvelland met een heel wijds uitzicht waar we de volle maan kunnen zien opkomen en lang volgen, gaan ook wij jaarlijks samenzitten om naar de maan te kijken. En om poëzie te beleven, in woord en klank. Speciaal voor de avond van het Maankijken schrijf ik haikusequensen die ik dan zelf voorlees, voorzien van wat bijkomende tekst en uitleg, een weetje, een extra verhaal. Maar wat de beleving vooral bijzonder maakt, is de klankpoëzie die Bernard Deleersnyder brengt met diverse bijzondere instrumenten. Midden in de natuur, in de schemering en daarna in de duisternis. Hoor je de didgeridoo al? De klankschalen en de Indian drums? En omdat het in de herfst al fris kan zijn, voorzien we aan het eind ook een warm drankje bij een vuur. Voor het Maankijken begint, maken we meestal ook nog een korte wandeling in de buurt.

→ UNIEK

Deze vorm van maankijken is uniek in Vlaanderen. In het Heuvelland wil ik er graag een jaarlijkse traditie van maken, uitgroeiend tot een Festival van het Maankijken. Hieronder een sfeerbeeld aan de hand van enkele foto’s van het Maankijken in 2018 en 2019. Hoe het Maankijken 2019 er inhoudelijk uitzag, kun je → hier nalezen.

— Geert De Kockere