Schilderijen zijn een geweldige manier om op regenachtige dagen haiku’s te schrijven of te oefenen. Je slaat een boek met schilderijen open en gebruikt ze als teletijdmachine om je in ruimte en tijd te verplaatsen. Krabbel overeind en kijk naar wat de schilder voor jou al inkaderde.
Ik doe het af en toe eens. Want ook wie al heel lang met haiku bezig is, moet blijven oefenen. Je bent nooit ‘volleerd’. Uit al die oefeningen ontstond Haikupeintures: een reeks haiku’s gebaseerd op schilderijen van bekende schilders, meestal impressionisten. Want het impressionisme sluit het dichtst aan bij haiku. Dat wist ook Masaoka Shiki al, die de haiku die in zijn tijd op sterven na dood was, hervormde op basis van de plein-air-schilderkunst die hij had leren kennen. Hij was geweldig onder de indruk van de westerse impressionisten. Zo ook moest volgens hem de haiku zijn: als een plein-air-schilderij door de reële observatie en de suggestie van een reëel gevoel. Zijn credo was dan ook: Shasei! Schilder naar het leven. Hij vond dat haiku en schilderkunst in wezen identieke kunsten waren. Haiku’s waren volgens hem de woordelijke uitdrukking van de kleurrijke momentopname van een schilderij en vice versa.
En dus oefende ik. Hier kun je er een hele reeks vinden: → de Haikupeintures.
— Geert De Kockere
iHAIKU 