Shinrin yoku

Een spinnetje daalde af uit een boom en iemand vroeg mij: Is haiku nog iets meer dan het schrijven over de natuur? Ik antwoordde: Shinrin yoku, the next level.

door Geert De Kockere

De laatste tijd is er heel wat te doen om het zogenaamde shinrin yoku of bosbaden. Kort samengevat gaat het om het wandelen in een bos, waarbij je de natuur met al je zintuigen intensief probeert waar te nemen. Die manier van bosbaden is heel heilzaam voor je lichaam en geest. Shinrin yoku stimuleert je immuunsysteem, bevordert de slaap, maakt de hartslag rustiger en regelt op een goede manier je bloeddruk. Kortom: shinrin yoku is een soort yoga in de natuur en herstelt bepaalde evenwichten in je lichaam die door het jachtige en stadse leven verloren gingen. Twee uur op die manier in een bos vertoeven, zou al genoeg zijn om je een week gezond te houden. Wetenschappers hebben het via talrijke onderzoeken bewezen.

→ MASTER

Eigenlijk komt shinrin yoku hierop neer: ga af en toe eens een paar uur wandelen in een bos en je zult je gelukkiger voelen. Een dommerik die dat nog niet wist. Maar er is blijkbaar een hype voor nodig om het ook te beseffen. Een hype en/of een ‘dure’ term die wat op hokus pokus lijkt: shinrin yoku.

Maar kijk: haikuschrijvers beseffen dat al veel langer, doen al een eeuwigheid vanzelf aan shinrin yoku en voelen zich daarom en vooral op die momenten vaak het gelukkigst. Wie haiku’s over de natuur schrijft, neemt die natuur immers heel bewust en heel intens met al zijn zintuigen waar, focust op de kleine dingen, de geuren, de geluiden, de smaken, de ruwe en gladde schors, de flikkeringen van het licht, het glinsteren van het water, het trommelen van de specht in de verste verte. Een haikuschrijver wordt verplicht om zijn zintuigen zo goed mogelijk te gebruiken om anders te kijken, te ruiken, te luisteren, te voelen, te proeven. Elke haikudichter is daarom een master in shinrin yoku.

→ TOEGEPAST

Haiku schrijven is met andere woorden een toegepaste vorm van shinrin yoku. Of nog: wie haiku’s schrijft, doet tegelijk en vanzelf aan een gevorderde vorm van shinrin yoku, waarbij hij zijn zintuigen zodanig openstelt voor de natuur dat hij ze niet alleen intenser dan iemand anders waarneemt, maar de natuur vanuit die waarneming ook anders leert zien. Gecombineerd met een passie voor taal, levert dat poëzie op, waarbij een dubbele vorm van genot ontstaat: het genot van de schoonheid van de natuur (shinrin yoku), gecombineerd met het genot van de schoonheid van het woord (poëzie). Haiku is dus shinrin yoku avant la lettre. Of misschien nog beter: haiku is shinrin yoku, the next level.