Puzzelstukje

Een eerste krokus stak paars zijn kop op en iemand wilde weten: Is een haiku niet te klein om genoeg te zeggen? Ik antwoordde: Haiku’s lezen is puzzelen.

door Geert De Kockere

Je zou een haiku kunnen zien als een puzzelstukje uit een groter geheel. De gehele puzzel is het ruimere beeld dat je ziet. Meestal focus je je dan met een haiku op slechts een klein deeltje van dat ruimere beeld, een detail, een specifieke beleving, een bijzondere ervaring. Dat is het puzzelstukje. Maar het is een puzzelstukje dat op zich ook af is, een minitafereeltje binnen het grotere tafereel. Wie alleen dat puzzelstukje in handen krijgt, krijgt iets dat af is en mist niets. Wel kan hij of zij misschien het ruimere geheel voorvoelen, aanvoelen, zelfs aanvúllen. Alsof je het puzzelstukje op een wit blad legt en daarrond zelf verder gaat tekenen en zo een eigen tafereel vormt vanuit dat ene puzzelstukje. De haiku dus als begin, als aanleiding om een groter geheel te zien of te fantaseren. Boeiend!

→ SPEELGOED

En als elke haiku kan gezien worden als een puzzelstukje zou je grabbelend in de grote puzzeldoos (een bundel) met een handvol haiku’s zelf ook een groter tafereel kunnen leggen. Zo zou je met een reeks haiku’s een puzzel over de lente kunnen leggen. Of een puzzel over rozen, wind, water, de zee, de luchten in de zomer, de hitte, de verse sneeuw, enzovoort.

Zo bekeken worden haiku’s speelgoed, waarmee je zoveel verschillende puzzels kunt leggen als je zelf wilt of vanuit één stukje zelf een tafereel in je gedachten verder uittekenen en kleur geven.